وبلاگ هــم انــدیشـی دینــی

بسم الله الرحمن الرحیم

بازدید کننده ی بزرگوار! جهت مطالعه ی بهتر و کامتر مطالب این وبلاگ می توانید به وب سایت :::هم اندیشی دینی::: مراجعه بفرمایید.

سلسله درس­هایی از معاد

درس سی­ و هفتم:  گواهان اعمال در روز قیامت

خداوند متعال به همه­ی اندیشه­ها و کردار آشکار و پنهان آگاه است: «وَ اللَّهُ یَعْلَمُ ما تُبْدُونَ وَ ما تَکْتُمُون‏». بنابراین، روزی خداوند این راز پنهان را اشکار می­سازد. آشکار سازی راز گاهی در دنیا است و گاهی هم در روز واپسین. روزی که همه­ی پرده­ها کنار می­رود و سریره­ی همه­ی انسان­ها بر همگان هویدا می­گردد. در این میان شاهدان دیگری هم بر اعمال وجود دارد که به ذکر برخی از آن­ها می­پردازیم:

گواهی پیامبران الهی:همه­ی پیامبران الهی گواه بر اعمال امّت خود هستند و پیامبر اسلام (صلی­اله­علیه­وآله) علاوه بر گواه بودن بر امت خود، گواه بر سایر امّت­ها هم می­باشد: «فَکَیْفَ إِذا جِئْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ بِشَهیدٍ وَ جِئْنا بِکَ عَلى‏ هؤُلاءِ شَهیداً؛ حال آن­ها چگونه است آن روزى که از هر امّتى شاهد و گواهى (بر اعمال­شان) مى‏آوریم، و تو را نیز بر آنان گواه خواهیم آورد؟». حتی می­توان گفت که پیامبر اکرم (صلی­اله­علیه­وآله) شهید شاهدان است؛ زیرا او به عنایت الهی بر همه­ی مخلوقات احاطه دارد و ناظر بر همه­ی شئون مردم و کردارشان است.

گواهی امامان معصوم (علیهم­السلام): روزی سلمان از رسول خدا (صلی­الله­علیه­وآله) درباره­ی آیه­ی «فَکَیْفَ إِذا جِئْنا… » سؤال کرد و پرسید یا رسول الله! این افردی که بر مردم شاهد هستند و شما هم شاهد بر آن­ها هستید، چه کسانی هستند؟ رسول خدا فرمود: مراد از این افرد سیزده نفر هستند. بعد فرمود: من و برادرم (علی بن ابی­طالب) و یازده نفر از فرزندانم: «فَقَالَ أنَا وَ أخِی‏ وَ أحَدَ عَشَرَ مِنْ وُلْدِه‏». . در قرآن کریم آمده است: «وَ نَزَعْنا مِنْ کُلِّ أُمَّةٍ شَهیداً؛ (در آن روز) از هر امتى گواهى برمى‏گزینیم»امام باقر (علیه­السلام) در تفسیر آیه­ی شریفه فرمودند: از امت اسلام، فقط «امام» این امت برگزیده می­شود تا گواه امت اسلام باشد. 

گواهان تکوینی: در قیامت علایم و آثار تکوینی گواه بر کردار انسان است: «یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسیماهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّواصی‏ وَ الْأقْدامِ؛ مجرمان از چهره‏هایشان شناخته مى‏شوند و آن­گاه آن­ها را از موهاى پیش سر، و پاهایشان مى‏گیرند (و به دوزخ مى‏افکنند)!».

گواه همراه: قرآن می­فرماید: «وَ جاءَتْ کُلُّ نَفْسٍ مَعَها سائِقٌ وَ شَهیدٌ؛ هر انسانى وارد محشر مى‏گردد در حالى که همراه او حرکت دهنده و گواهى است‏». برخی مفسران می­گویند هر کسی را فرشته­ای برای حساب به محشر می­کشاند و بر نیک و بد اعمالش گواهی می­دهد. امیرالمؤمنین (علیه­السلام) می­فرماید: «سَائِقٌ‏ یَسُوقُهَا إِلَى‏ مَحْشَرِهَا وَ شَاهِدٌ یَشْهَدُ عَلَیْهَا بِعَمَلِهَا؛ راننده­ای آنان را از پشت به محشر می­راند و شاهدی بر کردار آنان شهادت می­دهد».

گواهی اندام: در قرآن آمده است: «یَوْمَ تَشْهَدُ عَلَیْهِمْ أَلْسِنَتُهُمْ وَ أَیْدیهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ بِما کانُوا یَعْمَلُون؛‏ در آن روز زبان­ها و دست­ها و پاهایشان بر ضدّ آن­ها به اعمالى که مرتکب مى‏شدند گواهى مى‏دهد». امام باقر (علیه­السلام) در ذیل آیه­ی شریفه می­فرماید: جوارح انسان مؤمن علیه او شهادت نخواهند داد. همانا جوارح کسی علیه او شهادت می­دهند که عذاب الهی درباره­ی او حتمی باشد؛ زیرا نامه­ی اعمال مؤمن به دست راستش داده می­شود و اهل نجات است «وَ لَیْسَتْ‏ تَشْهَدُ الْجَوَارِحُ‏ عَلَى مُؤْمِنٍ إِنَّمَا تَشْهَدُ عَلَى مَنْ حَقَّتْ عَلَیْهِ کَلِمَةُ الْعَذَابِ فَأَمَّا الْمُؤْمِنُ فَیُعْطَى کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ قَالَ اللَّهُ عَزَّوَجَل».‏

در آن زمان بر دهان­ها مهر زده می­شود و دست­ها، پاها و پوست بدن­هایشان علیه آنان شهادت می­دهد. وقتی مهر از دهان­هایشان برداشته می­شود زبان با شگفتی به پوست بدن می­گوید: «وَ قالُوا لِجُلُودِهِمْ لِمَ شَهِدْتُمْ عَلَیْنا قالُوا أَنْطَقَنَا اللَّهُ الَّذی أَنْطَقَ کُلَّ شَیْ‏ءٍ». شما دیگر چرا علیه ما شهادت دادید؟! پوست می­گوید: خدایی که هر چیزی را گویا کرد ما را نیز به نطق درآورد.  

شهادت علیه دروغ­گویان: در قیامت وقتی اعمال گروهی بدان­ها عرضه می­شود با انکار گویند: ما هیچ یک از این­ها را انجام نداده­ایم. در این حال فرشتگانی که مأمور نوشتن اعمالشان بودند علیه آنان گواهی می­دهند. امام صادق (علیه­السلام) می­فرماید: آنان به خداوند می­گویند: این­ها فرشتگان تو هستند و به سود تو گواهی می­دهند. آن­گاه به خدا سوگند یاد می­کند که چنین کرداری انجام نداده­اند: «فَیَحْلِفُونَ لَهُ کَما یَحْلِفُونَ لَکُم؛‏ آن­ها براى خدا نیز سوگند (دروغ) یاد مى‏کنند همان‏گونه که (امروز) براى شما یاد مى‏کنند». این گروه انسان­هایی هستند که حق ولایت امیرالمؤمنین (علیه­السلام) را غصب کردند. در این هنگام خداوند بر زبان­هایشان مهر سکوت می­زند و دیگر اعضایشان علیه آنان شهادت می­دهند … .